9. ad Fanniam
Quid mihi tam multas proponis, Fannia, poenas,
Et cupis in tantis excruciare malis?
Sit satis interdum gravibus me affligere verbis,
Et miserum de me sumere supplicium.
5
Non ego servitium dominae tam mite recuso
(Ah pereat, siquis vincula et ipsa timet);
Luminibus sed dura meis te subtrahis, et me
Excludit posita clausa fenestra sera,
Sed nunquam potui lacrimis aut fletibus ullis
10
Efficere, ut vobis mitior ipsa fores.
An quia te a teneris dilexi puriter annis,
Hoc meruit de te, perfida, longus amor?
Quid si me alterius cepissent lumina? Quid si
Altera in amplexus isset amica meos?
15
Hoc nocuit misero servisse fideliter uni,
Hoc nocuit tanta semper amasse fide.
O pereat quicunque colit tenerasque puellas,
Et durae sequitur militiam Veneris.
Et mihi si posthac fuerit quae gratia tecum,
20
Dilanient avidi tum mea membra lupi,
Tum mea membra avido discerpant gutture corvi
Effodiantque oculos, qui mihi causa mali.
Ah valeant veneres, valeant mala gaudia, amores:
Casta placent, luxus desidiose, vale;
25
Iam mihi Francisci tunicam cordamque parate,
Iam teneant nudos lignea vincla pedes;
Quam iucunda mihi ieiunia, quis ego coelum
Emeream, cum me solverit atra dies.
At tu tunc nostros flebis deserta labores,
30
Cum subeant veneris dulcia furta meae,
Cum subeant dulces quas tecum ducere noctes
Saepe admirata es, lassaque facta prior.
Sed quid tum lacrimae? Quid tum tibi vota precesve?
Quem semel expuleris, non revocatur amor.
35
Non mihi cara quidem poteris, non bella videri,
Non, si sic fieri Iupiter ipse velit.
Et licet in te alius dives suspiret amator,
Exemplo fuerit cautior ille meo;
Ac, ne quem lateat quam sis non mitis amanti,
40
Saevitiam dicet parva tabella tuam,
Quam legat et iuvenumque chorus doctaeque puellae,
Et quicunque tuam sensit, Amor, pharetram:
"Fannia despectos semper fastidit amantes,
Hoc illi vitium mater iniqua dedit."