23. deplorat absentiam ab amica
Non tulit exilium gravius qui vellera Colchis
Aurea fretus ope Phasidos eripuit,
Nec magis indoluit patrias cum linqueret oras
Cadmus et ignotam quaereret exul humum,
5
Plura nec Archadia profugus suspiria traxit
Evander, dubiam matre docente viam,
Quam me nunc miserum crudelia fata secutum
Cura premit vehemens, excruciatque dolor,
Infoelix quoniam moerens invitus et aeger
10
Tam procul a domina cogor abesse mea,
Cuius in aspectu posita est mea summa voluptas
Ac residet vitae portio magna meae.
Illa suis rhoseis laetissima praebet ocellis
Gaudia, me cuius ora serena beant;
15
Haec facie insanas expellit pectore curas
Atque animum luctu sevocat illa gravi;
Haec mihi solamenque mali requiesque laborum,
Praesidium vitae portus et aura meae.
O mea cunctarum lux formosissima rerum,
20
O mihi delitiae perpetuumque decus!
Quando erit, ut niveos vultus flavosque capillos
Visam, qui circum lactea colla f1uunt,
Ac tantum possim teneros complectier arctus,
Figere purpureis oscula rapta genis?
25
Non aliter gelidaeque nives tenuesque pruinae
Paulatim in stillas solis ad ora madent,
Absentem quam nunc dominam me cura videndi
Anxia consumit nocte dieque simul.
Aut igitur, redeam, dexter, da, Iuppiter, oro,
30
Da cito me Floram cernere posse meam,
Aut properet mors atra manus imponere saevas
Extremumque mihi claudat amica diem.