13. in obitu Camillae formosissimae puellae,
quae ob suspectum adulterii crimen
a proprio viro fuit interfecta elegia

Discite, felices quibus est data vita puellae,

      Qualis connubii debeat esse fides.

Pulchra fui, sed casta parum, miseranda Camilla,

      Et multis species invidiosa procis,

5

Grata quidem multis, uni sed iuncta marito

      Non bene servavi iura pudica thori.

At qui me casus aut quae fortuna secuta est

      Vulnera, heu, dextra nocte silente viri,

Mollia qui ferro rupit praecordia cum me

10

      Somnum nudatam continuisset iners

Primitiis non ille mei revotatus amoris

      Abstinuit diras improbus ille manus.

Nec mea forma decens, nec dulcia labra, nec aurei

      Crines, nec roseae iam voluere genae.

15

Quae si non poterant (poterant sed tangere) saltem

      Debuerant nati flectere corda patris,

E quibus unus eras somno dulcissimus infans

      Ad latus accumbens pignora cara meum.

Heu, pietas ubi pulsa iaces? heu, pectora duri

20

      Coniugis! Heu, nati que tibi fugit amor?

Tu stringis ferrum nulla pietate duorum,

      Perfide, ut aeternus sit sopor ille mihi.

Transadigis costas et pectora candida rumpis,

      Qua vita effusa est sanguine mixta meo.

25

Hic meus est finis? Falsae duxere procorum

      Huic me blanditiae perfidiaeque graves!

Nunc vellem servasse fidem, nunc foedera lecti

      Paenitet impuro commaculasse thoro.

Quare agite, matres et vos lasciva puellae

30

      Turba, pudicitiam discite sorte mea.

Discite sorte mea casta servare maritis

      Iura fide et lecti non temerare facem.

Exemplo quaecumque meo neglexeris istos

      Concubitus, talem non patiere necem.

35

Sed tibi dulcis erit caro cum coniuge vita,

      Quantula vivendi tempora fata dabunt.