25. ad Anthiam amicam quod solverit fidem

Quod toties timui, quod tu mihi saepe negasti,

      Iam non ulterius dissimulare potes.

Ipse ego, nec fallor, coram tua crimina vidi,

      Et me (quod nollem), perfida, teste rea es.

5

Vidi ego, cum iuvenis nocturno tempore furtim,

      Me miserum, vestris prodiit e foribus.

O ego, ne facinus spectarem, impura, nefandum,

      Quam mallem trucibus praeda fuisse feris;

Vel posuisse brevem, properato funere, vitam,

10

      Vagitus primos cum tener ore dedi!

Tunc perii infelix, tunc me dolor abstulit acer,

      Tunc oculos satius non habuisse fuit.

Quin et culpa mihi tua quo manifestior esset,

13a

Quin etiam, tua quo fieret manifesta libido.

In mediam haud dubitas prosiluisse viam;

15

Nec pudet egressum posita revocare lucerna,

      Et longo ante fores ducere colloquio.

Vix lasciva parans, vulgato corpore, quaestum

      Audeat hoc medio fornice graia Lyce.

Haec mihi non fingo; vos, conscia sidera, testor

20

      Et vos cornigerae lumina clara Deae.

Quam me pene furor praeceps rapere arma coegit

      Et vestrae finem tradere nequitiae?

Has penas violatus amor, periura petebat

      Et data per magnos foedera coelicolas.

25

Obstitit alma Venus coeptis, et sanguine vestro

      Passa pias non est me scelerare manus.

Dum tamen accedo, pariter fugistis in aedeis,

      Et posita increpuit ianua clausa sera.

At mihi pulsanti, teque, impia, saepe vocanti,

30

      Nox est in multis pervigilata malis.

Haec toties promissa fides? haec illa tuendae

      Quam mihi iactabas, cura pudicitiae?

Iurasti quoties nil me tibi carius esse,

      Atque oculis semper praeposuisse tuis!

35

Nunc ego fallaces lacrymas, nunc, improba, novi,

      Cur toties de me conquererere prius.

Nunc ego nocturnae memini discrimina rixae,

      Quaeis tua luxuries maxima causa fuit.

Quid faceres, mea si Tithonia cogeret aetas

40

      Frigida languenti membra iacere situ?

Vel quam te nobis pavidamque, rudemque solebas

      Fingere, nec clausas posse aperire fores?

Torqueor, atque diu servisse fideliter uni

      Poenitet; at posthac non mihi verba dabis.

45

Sed monimenta tuae levitatis acerba perosus

      Subducam turpi libera colla iugo;

Et quaecumque tibi cecinerunt carmina laudes

      Immeritae, rapidis ignibus illa dabo.

Atque, aliquid quoniam mihi semper amare necesse est,

50

      Succedet regnis culta puella tuis.

Digna erit illa meo fieri celeberrima versu,

      Huic omni vivam tempore carus ego.

Illic haerentem frustra revocabis amicum

      Atque meam quaeres ipsa relicta fidem.

55

Nec te iam poterit quisquam sperare fidelem,

      Cum vulgata tuae sit nota perfidiae.

Quis locus, o demens, nostri non plenus amoris?

      Anthia quis nescit cuius amica fuit?

Posse putas alium fastus perferre tumenteis?

60

      Cui tantum post haec cara futura viro es?

Quis canet hanc faciem, quam, cum foret oblita fucis,

      Praeposui nivibus, purpureisque rosis?

Quae, nisi cum nostra periissent lumina mente,

      Tunc penitus fuerat despicienda mihi.

65

Nunc licet invenias, qui non tibi credere nolit,

      Nemo meam vincet longo in amore fidem.

66a

Haud in amore Tito firmius ullus erit.

Haec tu debueras nugis praeponere et auro,

      In te aliquid rectae si rationis erat;

68a

Si generosa modo, si nec avara fores.

Si neque nequitia, nec avarae crimine mentis

70

      Impulsa, hac malles nobilis esse nota.

At, mihi crede, pios respectant numina amanteis;

      Iusta nec incassum fundere vota sinunt.

Tempus erit, cum te pigeat solvisse carinam,

      Et levia incertis vela dedisse notis.

75

Nec secura mane, superum si lentior ira est,

      Faenore tarda gravi poena venire solet.

Tu quoque, fortuna qui nunc meliore triumphas,

      Aemule, disce meo cautior esse malo.

Atque tibi haec eadem speres contingere posse,

80

      Cum periura semel, ruperit illa fidem.