4. laudat Anthiam a forma et moribus

O bene conveniens capiti velamen honesto

      Sidereos oculos, aurea fila comas,

O teneram, levemque manum, cui Iuno Venusque

      Invidisse queant et tua Phoebe soror;

5

O niveos artus, pulla sub veste latenteis

      Et non humanis edita verba sonis;

O dulceis risus, habitum, moresque venustos;

      O nulla laesam labe pudicitiam:

Vos in me insolitum vos in me accenditis ignem,

10

      Imaque furtivus corripit ossa vapor.

Vos mihi sollicito rapitis de pectore sensus,

      Et votis alitur spes animosa suis.

Aspicite, ut vero pro corpore restet imago,

      Et nisi fertis opem, mox ego nullus ero.

15

At tu naturae Decus, exemplumque potentis

      Qua non est Latio pulchrior ulla solo,

Tu nitidos in me converte parumper ocellos

      Queis potes obscura reddere nocte diem.

Tu precibus non dura meis praesensque faveto.

20

      Et mihi, si fas est, dicito noster eris.

Mortaleis aequat superis clementia divis

      Et miseris rebus consuluisse pium est

Si dedit egregiam faciem natura puellis,

      Non adamanteum pectus habere iubet.

25

Nec iubet exitio tristi laetentur amantum,

      Fallitur, id suadet si qua puella sibi;

Sed placidi mores, et rusticitate carentes

      Cum tibi sint, nimium mens mihi casta nocet.

Mens mihi casta nocet, qua tu formosa triumphas

30

      Et qua summa tuum sidera nomen adit.

Non tamen invenies in nostro crimen amore,

      Non animum turpis, sed pia cura movet.

Nosque precor societ placidos Hymeneus in annos,

      Atque maritaleis praeferat ipse faces.

35

Hoc si contigerit nec dedignata recuses,

      Despiciam magni ditia regna Midae,

Nec magis assyrii quaecumque est gaza sepulchri

      Aut opus optarim nobile Piramidum,

Nudus Amor non curat opes; discedat ab illo,

40

      Sollicitae quisquis servit avaritiae.

Quem potius pretium quam culta puella movebit,

      Dignus cum censu est ille perire suo.

Non animum nobis adeo tribuere tenacem

      Fata, nec ingenium sordida cura premit.

45

Cui tantum superest ut vivere possit honeste,

      Gaudeat hoc fineis praeteriisse nefas.