Ad Pium II Pont. Max.

Aurea te redeunt, Pie, principe saecula nobis.

      Aureus, en, terras te duce partus habet.

Nam quibus aggrediar rerum monumenta tuarum

      Dicere quae iuvant sidera fausta modis?

5

Ipsa prius bello impliciti primordia laetis

      Auspiciis regni fausta fuere tui.

Insidiis urbes audax quas ceperat hostis

      Cogitur ad nomen restituisse Pii.

Oppida nec tantum Petri quibus imperat aula

10

      Vndique sub tanto praesule tuta manent,

Nec tantum nihil est ausus tentasse rebellis,

      Nocturnum veniens nec timet hospes iter,

Sed prius indomiti nimiumque per arma feroces

      Procumbunt genibus supplice voce tuis.

15

Gallia Romanis quod dudum adversa negavit

      Praesulibus iuris nunc facit esse tui

Quosque venenatis Pragmatica ceperat hamis

      Subdere devota se tibi mente vides.

De numero lectis omni subsellia patrum

20

      Supremis comples orbe favente viris.

Denique se Tellus aperit tibi nuper alumen,

      At nunc thesauros, caelica dona, parit.

Alma parens quicquid pretiosum condidit olim

      Visceribus totis prodit amica tibi.

25

Martinum gravitas, at mens invicta sequentem,

      Nicoleon bonitas cognita quemque probat.

Iste bonas artes etiam laudatur amica

      Egregiosque viros excoluisse manu.

Quique tibi sceptri cessit moderamina tanti

30

      Intrepidum reprobos corripuisse ferunt.

Singula non fuerant haec tanti, causa nec illis

      De summa nostrae religionis erat.

Sed te nec gravior quisquam nec fortior alter,

      Acrior in vitium nec bonitate prior.

35

Et tibi solicito iam iam exitiale minatur

      Turcorum rabies orbe tremente scelus.

Temporibus duris igitur tua fortia nobis

      Obvia cumque sua pectora dantur ope.

Desipit ille tuos animos quicumque monendo

40

      Aut ullo augeri carmine posse putet.

Pastorem proprias certa vel morte tuentem

      Sedulus hortetur sistere nullus oves.

Huc tantum voti redit omnis sarcina nostri

      Vt tibi dent longos astra benigna dies.