Tumulus Penthesileae sororis.
Pontanus frater loquitur

Septennem te fata, soror, rapuere parenti,

      Dum tener in cunis hubere matris alor.

Non sensi tua fata; tamen consueta petebam

      Oscula, consuetos blanda per ora modos.

5

Saepe sinum, dulcisque iocos, tenerosque cachinnos,

      Et vultum, et gratis illita verba sonis,

Saepe etiam lacrimis, quod abes, et voce querebar,

      In somnis etiam saepe petita mihi;

Et risi, quod ades, flevi, quod abire parabas,

10

      Huberaque ex ipso reppulit ore dolor.

Senserat hoc nutrix; fingit vocem ipsa sororis:

      Admovi repetens hubera ad ora mihi.

Hoc potui, soror, in cunis praestare sepultae;

      Nunc titulum et lacrimas verbaque fratris habe.

15

Sparge, puer, viola tumulum, diffundite nardum,

      Fumet odorato myrraque thusque rogo;

Accipeque et lacrimas fratris, soror, accipe questus,

      Atque etiam, atque etiam, Penthesilea, vale.