Boethius consolatio Philosophiae 1, 2

Testo base di riferimento: L. Bieler, 1984

Cura dell'edizione digitale: A. Agnesini, 2009

Inserimento e controllo dei dati: P. Galligani


2.

Heu quam praecipiti mersa profundo

Mens hebet et propria luce relicta

Tendit in externas ire tenebras

Terrenis quotiens flatibus aucta

5

Crescit in immensum noxia cura!

Hic quondam caelo liber aperto

Suetus in aetherios ire meatus

Cernebat rosei lumina solis,

Visebat gelidae sidera lunae

10

Et quaecumque uagos stella recursus

Exercet uarios flexa per orbes,

Comprensam numeris uictor habebat;

Quin etiam causas, unde sonora

Flamina sollicitant aequora ponti,

15

Quis uoluat stabilem spiritus orbem

Vel cur Hesperias sidus in undas

Casurum rutilo surgat ab ortu,

Quid ueris placidas temperet horas

Vt terram roseis floribus ornet,

20

Quis dedit, ut pleno fertilis anno

Autumnus grauidis influat uuis

Rimari solitus atque latentis

Naturae uarias reddere causas:

Nunc iacet effeto lumine mentis

25

Et pressus grauibus colla catenis

Decliuemque gerens pondere uultum

Cogitur, heu, stolidam cernere terram.