Magni Pompeii miles uasti corporis

Fracte loquendo et ambulando molliter

Famam cinaedi traxerat certissimi.

Hic insidiatus nocte iumentis ducis

5

Cum ueste et auro et magno argenti pondere

Auertit mulos. factum rumor dissipat;

Arguitur miles, rapitur in praetorium.

Tum Magnus: "Quid ais? tune me, commilito,

Spoliare es ausus?" ille continuo excreat

10

Sibi in sinistram et sputum digitis dissipat:

"Sic, imperator, oculi extillescant mei,

Si uidi aut tetigi." tum uir animi simplicis

Id dedecus castrorum propelli iubet,

Nec cadere in illum credit tantam audaciam.

15

Breue tempus intercessit, et fidens manu

Vnum de nostris prouocabat barbarus.

Sibi quisque metuit; primi iam mussant duces.

Tandem cinaedus habitu, sed Mars uiribus

Adit sedentem pro tribunali ducem,

20

Et uoce molli: "Licet?" eum uero eici,

Vt in re atroci, Magnus stomachans imperat.

Tum quidam senior ex amicis principis:

"Hunc ego committi satius fortunae arbitror,

In quo iactura leuis est, quam fortem uirum,

25

Qui casu uictus temeritatis te arguat."

Assensit Magnus et permisit militi

Prodire contra; qui mirante exercitu

Dicto celerius hostis abscidit caput,

Victorque rediit. his tunc Pompeius super:

30

"Corona, miles, equidem te dono libens,

Quia uindicasti laudem Romani imperi;

Sed extillescant oculi sic" inquit "mei,"

Turpe illud imitans ius iurandum militis,

"Nisi tu abstulisti sarcinas nuper meas."