Mittit Abydenus, quam mallet ferre, salutem,

      Si cadat unda maris, Sesti puella, tibi.

Si mihi di faciles et sunt in amore secundi,

      Inuitis oculis haec mea uerba leges.

5

Sed non sunt faciles. nam cur mea uota morantur,

      Currere me nota nec patiuntur aqua?

Ipsa uides caelum pice nigrius et freta uentis

      Turbida perque cauas uix adeunda rates.

Vnus, et hic audax, a quo tibi littera nostra

10

      Redditur, e portu nauita mouit, iter.

Ascensurus eram, nisi quod, cum uincula prorae

      Solueret, in speculis omnis Abydos erat.

Non poteram celare meos, uelut ante, parentes,

      Quemque tegi uolumus, non latuisset amor.

15

Protinus haec scribens: "felix, i, littera, dixi;

      Iam tibi formosam porriget illa manum.

Forsitan admotis etiam tangere labellis,

      Rumpere dum niueo uincula dente uolet."

Talibus exiguo dictis mihi murmure uerbis

20

      Cetera cum charta dextra locuta mea est.

At quanto mallem, quam scriberet, illa nataret,

      Meque per adsuetas sedula ferret aquas!

Aptior illa quidem placido dare uerbera ponto;

      Est tamen et sensus apta ministra mei.

25

Septima nox agitur, spatium mihi longius anno,

      Sollicitum raucis ut mare feruet aquis.

His ego si uidi mulcentem pectora somnum

      Noctibus, insani sit mora longa freti!

Rupe sedens aliqua specto tua litora tristis,

30

      Et, quo non possum corpore, mente feror.

Lumina quin etiam summa uigilantia turre

      Aut uidet aut acies nostra uidere putat.

Ter mihi deposita est in sicca uestis harena;

      Ter graue temptaui carpere nudus iter;

35

Obstitit inceptis tumidum iuuenalibus aequor,

      Mersit et aduersis ora natantis aquis.

At tu, de rapidis immansuetissime uentis,

      Quid mecum certa proelia mente geris?

In me, si nescis, Borea, non aequora, saeuis.

40

      Quid faceres, esset ni tibi notus amor?

Tam gelidus quod sis, num te tamen, improbe, quondam

      Ignibus Actaeis incaluisse negas?

Gaudia rapturo siquis tibi claudere uellet

      Aerios aditus, quo paterere modo?

45

Parce, precor, facilemque moue moderatius auram.

      Imperet Hippotades sic tibi triste nihil.

Vana peto, precibusque meis obmurmurat ipse,

      Quasque quatit, nulla parte coercet aquas.

Nunc daret audaces utinam mihi Daedalus alas,

50

      Icarium quamuis hic prope litus adest.

Quidquid erit, patiar, liceat modo corpus in auras

      Tollere, quod dubia saepe pependit aqua.

Interea, dum cuncta negant uentique fretumque,

      Mente agito furti tempora prima mei.

55

Nox erat incipiens (namque est meminisse uoluptas),

      Cum foribus patriis egrediebar amans.

Nec mora, deposito pariter cum ueste timore,

      Iactabam liquido bracchia lenta mari.

Luna fere tremulum praebebat lumen eunti

60

      Vt comes in nostras officiosa uias.

Hanc ego suspiciens: "Faueas, dea candida" dixi,

      "Et subeant animo Latmia saxa tuo.

Non sinit Endymion te pectoris esse seueri;

      Flecte, precor, uultus ad mea furta tuos.

65

Tu, dea, mortalem caelo delapsa petebas.

      Vera loqui liceat, quam sequor ipsa dea est;

Neu referam mores caelesti pectore dignos;

      Forma nisi in ueras non cadit illa deas.

A Veneris facie non est prior ulla tuaque;

70

      Neue meis credas uocibus, ipsa uide.

Quantum, cum fulges radiis argentea puris,

      Concedunt flammis sidera cuncta tuis

Tanto formosis formosior omnibus illa est;

      Si dubitas, caecum, Cynthia, lumen habes."

75

Haec ego, uel certe non his diuersa, locutus

      Per mihi cedentes usque ferebar aquas;

Vnda repercussae radiabat imagine lunae,

      Et nitor in tacita nocte diurnus erat;

Nullaque uox usquam, nullum ueniebat ad aures

80

      Praeter dimotae corpore murmur aquae;

Alcyones solae, memores Ceycis amati,

      Nescio quid uisae sunt mihi dulce queri.

Iamque fatigatis umero sub utroque lacertis

      Fortiter in summas erigor altus aquas.

85

Vt procul aspexi lumen: "meus ignis in illo est;

      Illa meum, dixi, litora numen habent",

Et subito lassis uires rediere lacertis,

      Visaque, quam fuerat, mollior unda mihi.

Frigora ne possim gelidi sentire profundi,

90

      Qui calet in cupido pectore, praestat amor.

Quo magis accedo propioraque litora fiunt

      Quoque minus restat, plus libet ire mihi.

Cum uero possum cerni quoque, protinus addis

      Spectatrix animos, ut ualeamque facis.

95

Nunc etiam nando dominae placuisse laboro

      Atque oculis iacto bracchia nostra tuis.

Te tua uix prohibet nutrix descendere in altum

      (Hoc quoque enim uidi nec mihi uerba dabas)

Nec tamen effecit, quamuis retinebat euntem,

100

      Ne fieret prima pes tuus udus aqua.

Excipis amplexu feliciaque oscula iungis,

      Oscula, di magni, trans mare digna peti,

Eque tuis demptos umeris mihi tradis amictus

      Et madidam siccas aequoris imbre comam.

105

Cetera nox et nos et turris conscia nouit

      Quodque mihi lumen per uada monstrat iter.

Non magis illius numerari gaudia noctis

      Hellespontiaci quam maris alga potest.

Quo breuius spatium nobis ad furta dabatur,

110

      Hoc magis est cautum ne foret illud iners.

Iamque fugatura Tithoni coniuge noctem

      Praeuius Aurorae Lucifer ortus erat.

Oscula congerimus properata sine ordine raptim

      Et querimur paruas noctibus esse moras.

115

Atque ita cunctatus monitu nutricis amaro

      Frigida deserta litora turre peto.

Digredimur flentes repetoque ego uirginis aequor,

      Respiciens dominam, dum licet, usque meam.

Siqua fides uero est, ueniens hinc esse natator,

120

      Cum redeo, uideor naufragus esse mihi;

Hoc quoque, si credis; ad te uia prona uidetur;

      A te cum redeo, diuus inertis aquae.

Inuitus repeto patriam (quis credere possit?),

      Inuitus certe nunc moror urbe mea.

125

Ei mihi! cur animis iuncti secernimur undis,

      Vnaque mens, tellus non habet una duos?

Vel tua me Sestus, uel te mea sumat Abydos;

      Tam tua terra mihi quam tibi nostra placet.

Cur ego confundor quotiens confunditur aequor?

130

      Cur mihi causa leuis, uentus, obesse potest?

Iam nostros curui norunt delphines amores,

      Ignotum nec me piscibus esse reor;

Iam patet attritus solitarum limes aquarum,

      Non aliter multa quam uia pressa rota.

135

Quod mihi non esset nisi sic iter, ante querebar;

      At nunc per uentos hoc quoque deesse queror.

Fluctibus immodicis Athamantidos aequora canent

      Vixque manet portu tuta carina suo.

Hoc mare, cum primum de uirgine nomina mersa,

140

      Quae tenet, est nanctum, tale fuisse puto;

Et satis amissa locus hic infamis ab Helle est,

      Vtque mihi parcat, nomine crimen habet.

Inuideo Phrixo, quem per freta tristia tutum

      Aurea lanigero uellere uexit ouis;

145

Nec tamen officium pecoris nauisue requiro,

      Dummodo, quas findam corpore, dentur aquae;

Arte egeo nulla; fiat modo copia nandi,

      Idem nauigium, nauita, uector ero.

Nec sequor aut Helicen, aut, qua Tyros utitur, Arcton;

150

      Publica non curat sidera noster amor;

Andromedan alius spectet claramque Coronam,

      Quaeque micat gelido Parrhasis Vrsa polo;

At mihi, quod Perseus et cum Ioue Liber amarunt,

      Indicium dubiae non placet esse uiae.

155

Est aliud lumen, multo mihi certius istis,

      Non errat tenebris quo duce noster amor;

Hoc ego dum spectem, Colchos et in ultima Ponti,

      Quaque uiam fecit Thessala pinus, eam

Et iuuenem possim superare Palaemona nando

160

      Miraque quem subito reddidit herba deum.

Saepe per adsiduos languent mea bracchia motus

      Vixque per immensas fessa trahuntur aquas;

His ego cum dixi: "pretium non uile laboris,

      Iam dominae uobis colla tenenda dabo",

165

Protinus illa ualent atque ad sua praemia tendunt,

      Vt celer Eleo carcere missus equus.

Ipse meos igitur seruo, quibus uror, amores

      Teque, magis caelo digna puella, sequor.

Digna quidem caelo es, sed nunc tellure morare

170

      Aut dic ad superos et mihi qua sit iter.

Hic es, et exigue misero contingis amanti,

      Cumque mea fiunt turbida mente freta.

Quid mihi, quod lato non separor aequore, prodest?

      Num minus haec nobis tam breuis obstat aqua?

175

An malim dubito toto procul orbe remotus

      Cum domina longe spem quoque habere meam.

Quo propius nunc es, flamma propiore calesco,

      Et res non semper, spes mihi semper adest.

Paene manu, quod amo (tanta est uicinia) tango,

180

      Saepe sed heu! lacrimas hoc mihi paene mouet.

Velle quid est aliud fugientia prendere poma

      Spemque suo refugi fluminis ore sequi?

Ergo ego te numquam, nisi cum uolet unda, tenebo,

      Et me felicem nulla uidebit hiemps,

185

Cumque minus firmum nil sit quam uentus et unda,

      In uentis et aqua spes mea semper erit?

Aestus adhuc tamen est; quid, cum mihi laeserit aequor

      Plias et Arctophylax Oleniumque pecus?

Aut ego non noui quam sim temerarius, aut me

190

      In freta non cautus tum quoque mittet Amor.

Neue putes id me, quod abest, promittere tempus,

      Pignora polliciti non tibi tarda dabo.

Sit tumidum paucis etiamnunc noctibus aequor,

      Ire per inuitas experiemur aquas;

195

Aut mihi continget felix audacia saluo,

      Aut mors solliciti finis amoris erit.

Optabo tamen ut partis expellar in istas

      Et teneant portus naufraga membra tuos.

Flebis enim tactuque meum dignabere corpus

200

      Et "mortis" dices "huic ego causa fui."

Scilicet interitus offenderis omine nostri,

      Litteraque inuisa est hac mea parte tibi.

Desino; parce queri. sed uti mare finiat iram,

      Accedant, quaeso, fac tua uota meis.

205

Pace breui nobis opus est, dum transferor isto;

      Cum tua contigero litora, perstet hiemps.

Istic est aptum nostrae nauale carinae

      Et melius nulla stat mea puppis aqua.

Illic me claudat Boreas, ubi dulce morari est.

210

      Tunc piger ad nandum, tunc ego cautus ero

Nec faciam surdis conuicia fluctibus ulla

      Triste nataturo nec querar esse fretum.

Me pariter uenti teneant tenerique lacerti,

      Per causas istic impediarque duas.

215

Cum patietur hiemps, remis ego corporis utar;

      Lumen in aspectu tu modo semper habe.

Interea pro me pernoctet epistula tecum,

      Quam precor ut minima prosequar ipse mora.