Ἑλλαδικῆς μέτοχον μούσης Latiaeque Camenae
Ἄξιον Αὐσόνιος sermone alludo bilingui.
Musae, quid facimus? τί κεναῖσιν ἐπ'ἐλπίσιν αὔτως
Ludimus ἀφραδίῃσιν ἐν ἤματι γηράσκοντες;
5
Σαντονικοῖς κάμποισιν, ὅποι κρύος ἄξενόν ἐστιν,
Erramus gelidoτρομεροὶ καὶ frigdopoetae,
Πιερίδων teneroπλοκάμων θεράποντες inertes.
Πάντα δ'ἔχει παγετός τε pedum καὶ κρουσμὸς ὀδόντων,
Θαλπωρὴ quia nulla φοκοῦ χιονώδει χώρῃ,
10
Et duplicant frigus ψυχρὰ carmina μητιόωντες.
Ἀρχόμενος δ'ἄρα μηνὶ νέῳ Iaνοῦ τε calendαις
Primitias Παύλῳ nostrae πέμψωμεν ἀοιδῆς.
Μνημοσύνης κρηδεμνοκόμου πολυcantica τέκνα,
Ἐννέα uerbosae pinnoστέφανοί τε puellae,
15
Ἔλθατέ μοι πολύrisae ἐπὶ σκουρρώδεα μολπήν,
Frontibus ὑμετέραις πτέρινον praeferte triumphum;
Ὑμᾶς γὰρ καλέω salsoστιχοnugoποιητής:
Παύλῳ ἐφαρμόσσαιτε μεμιγμενοβάρβαρον ᾠδήν.
Οὐ γάρ μοι θέμις ἐστὶν in hac regione μένοντι
20
Ἄξιον ab nostris ἐπιδευέα εἶναι καμήναις:
Κεῖνος ἐμοὶ πάντων μέτοχος, qui seria nostra,
Qui ioca παντοδαπῇ nouit tractare παλαίστρῃ.
Καὶ νῦν sepositus μοναχῷ ἐνὶ rure Κρεβέννου
Ἀσταφύλῳ ἐνὶ χώρῳ habet θυμαλγέα λέσχην
25
Οὔτε φίλοις ἑτάροις nec mensae accommodus ulli,
Ὅττι ἀθελξινόοις aeger συμμέμφεται Μούσαις.
Iam satis, o φίλε Παῦλε, πόνου ἀπεπειρήθημεν
Ἔν τε foro causαις καί ingratαισι καθέδραις,
Ῥητορικοῖς λούδοισι, καὶ ἔπλετο οὐδὲν ὄνειαρ.
30
Ἀλλ'ἤδη κεῖνος μὲν ἅπας iuuenaliος ἱδρώς
Ἐκκέχυται μελέων, τρομερὴ δὲ πάρεστι senectus
Καὶ minus in sumptum δαπάνας leuis arca ministrat.
Οὐ γὰρ ἔχει ἀπάλαμνος ἀνὴρ κουαιστώδεα lucrον
Κλεινικὸς οὔτε γέρων χρυσοῦ κερδίζεται montes.
35
Aequanimus quod si fueris ετ πάντα μaλ’ αἰνεῖν
Malueris, λήθη πόνου ἔσσεται ἠδὲ πενείης.
Κεῖνο δὲ παγκάλλιστον, ut omnibus undique musis
Σὺν φιάλῃ aequaeuoque τεῶν συνοπάονι μοισῶν
Θυμοῦ ἀκηχεμένου solacia blanda requiras.
40
Hic erit et fructus Δημήτερος ἀγλαοκάρπου,
Ἔνθα σύες θαλεροὶ, πολυχανδέα pocula ἔνθα,
Κιρνᾶν εἴ κε θέλοις νέκταρ οὐίνοιο βόνοιο.
Ambo igitur nostrae παραθέλξομεν otia uitae,
Dum res et aetas et sororum
45